Η Μάρθα Μπακοπούλου αποτελεί λαμπρό παράδειγμα πηγαίας εσωτερικής δύναμης και αισιοδοξίας, καθώς ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού δίνοντας τη δική της μάχη!
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας κι ενώ βιώνουμε την ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, έρχονται ξαφνικά κάποιες στιγμές σαν κεραυνός εν αιθρία, που μας κάνουν να χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, στιγμές που μας πάνε στο μηδέν και ακόμη πιο κάτω, στιγμές που γεμίζουν την ψυχή μας αναπάντητα ερωτήματα κι ένα ατέλειωτο σκοτάδι μας σκεπάζει.
Όμως, ποτέ δεν ξέρουμε πόσο δυνατές είμαστε, μέχρι να έρθει κάποια στιγμή, που η δύναμη θα είναι η μόνη επιλογή που έχουμε!
Η ιστορία της Μάρθας κάνει τα “δεν μπορώ” μας να ντρέπονται…Μάρθα σε ευχαριστούμε ολόψυχα! Σου ευχόμαστε η εμπειρία σου να γίνει εφαλτήριο για να κατακτήσεις τα όνειρά σου και να αποτελέσεις φάρο θέλησης, θάρρους και αποφασιστικότητας σε ΄άλλες γυναίκες που βιώνουν παρόμοιο αγώνα!
“Ποια είμαι εγώ λοιπόν;
Είμαι η Μάρθα που γενικά δεν κάθομαι ήσυχα! Δεν είμαι από τους ανθρώπους που αράζουν σε ένα καναπέ, σε πολύωρους καφέδες κλπ. Μου αρέσει να γυμνάζομαι, να τρέχω, να κινούμαι (άλλωστε γι’ αυτό πιστεύω ότι έχουμε πόδια
).
Η κύρια άθλησή μου ήταν τα βάρη και το crossfit γενικότερα. Το τρέξιμο μπήκε εντατικά στην ζωή μου όταν ξεκίνησαν οι καραντίνες. Σε δρόμους, σε βουνά και σε λαγκάδια!
Τον Απρίλιο του ’22 στα 39 μου χρόνια, διαγνώστηκα με καρκίνο στο αριστερό μου στήθος.
Χωρίς να έχω συμπτώματα (να σκεφτείτε ότι τέλη Μαρτίου έτρεξα στον μαραθώνιο της Ρώμης και δεν ένιωθα απολύτως τίποτα) απλά με την ψηλάφηση εντόπισα κάποια καρούμπαλα στο στήθος και την μασχάλη.
Όταν μου ανακοίνωσε ο γιατρός τι μου συνέβαινε, πάγωσε ο χρόνος, μου κόπηκε η ανάσα. Δεν θυμάμαι πώς οδήγησα και έφτασα στο σπίτι μου! Μου ζήτησε άμεσα να κάνω κάποιες εξετάσεις για να δούμε αν έχει πάει και στο υπόλοιπο σώμα. Μες στην ατυχία μου λοιπόν, ήμουν τυχερή και ήταν μόνο εκεί.
Είναι μια κατάσταση πολύ δύσκολη για τον κάθε άνθρωπο που μαθαίνει κάτι τέτοιο. Κλείστηκα στον εαυτό μου, έκλαιγα διαρκώς και συνεχώς αναρωτιόμουν “γιατί σε μένα, τι έκανα λάθος;”
Και ξυπνάς μια μέρα και βλέπεις ότι έχεις 2 επιλογές. Ή θα το αφήσεις το πρόβλημα να σε καταπιεί κλαίγοντας την μαύρη σου την τύχη ή θα σηκωθείς και θα παλέψεις όσο πάει.
12 Μαΐου υποβλήθηκα σε μαστεκτομή λοιπόν και θα ακολουθούσαν χημειοθεραπειες και ακτινοθεραπειες.
Οι χημειοθεραπείες είναι πόνος, φυσικά. Πονάει το κορμί σου ολόκληρο, ναι. Πονάει η ψυχή σου που χάνεις τα μαλλιά σου, ναι!
Αλλά η θέληση μου να ζήσω δεν με άφηνε σε ησυχία.
Τις μέρες που ένιωθα καλά, έβγαινα να περπατήσω, να τρέξω, έστω για λίγο και με όσες δυνάμεις είχα. Γιατί για μένα αυτό ήταν το οξυγόνο μου. Πήρα μέρος και σε κάποιους τοπικούς αγώνες τρεξίματος μόνο και μόνο για να νιώθω ζωντανή.
Και τώρα βρίσκομαι εδώ και σου γράφω αφού έχω τελειώσει τις θεραπείες μου και οι εξετάσεις μου βγαίνουν καθαρές. Κάθε μέρα δυναμώνω και περισσότερο και επιστρέφω σιγά σιγά στην καθημερινότητά μου.
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο!
Σου έτυχε κάτι τέτοιο και σε σένα;
Δεν πρέπει να το βάλεις κάτω. Θα λυγίσεις ναι, όπως κι εγώ, αλλά πρέπει να το πολεμήσεις. Φτιάξε την ψυχολογία σου, δες την θετική πλευρά μέσα από τα αρνητικά.
Μην εγκαταλείψεις! Η ζωή μας εξάλλου είναι ένας αγώνας!”
