Η Ντέπυ Σημαντράκου, αθλήτρια της Kasimis Training, το κορίτσι των κορυφών με το πλατύ χαμόγελο, έχοντας πετύχει σημαντικές διακρίσεις όχι μόνο σε ultra trail αγώνες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, περιγράφει παρακάτω για το Trail Girl, τις εμπειρίες της από την συμμετοχή της στους φημισμένους αγώνες πέραν των Ελληνικών συνόρων στο Eco Trail 80km. στο Παρίσι, στο Lavaredo Ultra Trail 120km. στην Ιταλία, στον Nice Cot d’Azur by UTMB 100 miles στη Νίκαια της Γαλλίας. Μας περιγράφει επίσης, αν και κατά πόσο είναι δύσκολο για μια γυναίκα, η οποία γενικότερα από τη φύση της είναι ευάλωτη συναισθηματικά, να αγωνίζεται σε χώρες του εξωτερικού μακριά από την οικογένεια, τους φίλους καθώς και ποια είναι η προσωπική της κινητήριος δύναμη που την ωθεί να ξεπεράσει τα προσωπικά της όρια και να φτάσει στη γραμμή του τερματισμού.
“Το Eco Trail στο Παρίσι ήταν ο πρώτος αγώνας της χρονιάς και παρότι ήταν πολύ διαφορετικός από ότι είχα κάνει μέχρι τότε _ κινούνταν σε δασικά μονοπάτια σε άλση γύρω από το Παρίσι_ μου έδωσε την ευκαιρία να μετρήσω τις δυνάμεις μου σε κάτι πιο δρομικό και λιγότερο ορεινό. Μέσα σε 80 χιλιόμετρα κάλυπτε την απόσταση από τις Βερσαλλίες μέχρι τον Πύργο του Eiffel διασχίζοντας ένα άγνωστο για εμένα μέρος του Παρισιού και γεμίζοντας με εικόνες της αστικής ζωής που σπανίως βλέπουμε σε ορεινούς αγώνες. Ήταν επίσης ο πιο πολυπληθής αγώνας που είχα ποτέ συμμετάσχει, με το ευχάριστο παράδοξο ότι στην γραμμή της εκκίνησης υπήρχαν και 300 γυναίκες δρομείς, νούμερο που σπανίως συναντάμε σε αγώνες ορεινού τρεξίματος. Στον τερματισμό, ο οποίος φιλοξενούνταν στον πρώτο όροφο του Πύργου του Eiffel, έφτασα 6η έχοντας δώσει τον καλύτερό μου εαυτό και έχοντας αλλάξει γνώμη για τους δρομικούς αγώνες. Τελικά ήταν ευχάριστοι.
Ο δεύτερος αγώνας της χρονιάς ήταν το Ultra Trail Lavaredo στην Ιταλία, ένας αγώνας 119 χιλιομέτρων στους πανέμορφους Δολομίτες, ο οποίος κάθε χρόνο προσελκύει αθλητές από όλο τον κόσμο και για αυτόν τον λόγο υπάρχει διάχυτη αίσθηση υψηλού ανταγωνισμού. Δεν συνηθίζω να συμμετέχω σε ίδιους αγώνες αλλά σίγουρα σε αυτόν θα συμμετείχα ξανά χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις αλπικές λίμνες που διέσχιζε ο αγώνας, όπως και τα γεμάτα κόσμο καταφύγια. Τα τελευταία 50 χιλιόμετρα του αγώνα ήταν πολύ απαιτητικά ή εγώ είχα εξαντληθεί από τα προηγούμενα. Θυμάμαι ότι πάλεψα μέχρι τέλους για την 19η θέση και για την ολοκλήρωση του αγώνα σε 19 ώρες, υπενθυμίζοντας το υψηλό επίπεδο των γυναικών στο ορεινό τρέξιμο στο εξωτερικό.
Δεν θα μπορούσα να κλείσω την χρονιά χωρίς να συμμετάσχω σε αγώνα της αγαπημένης μου απόστασης των 100 μιλίων. Ο αγώνας των 165 χιλιομέτρων της Νίκαιας πραγματοποιούνταν για πρώτη φορά και προσέλκυσε αρκετούς αθλητές κυρίως από Γαλλία και Ισπανία. Η Νίκαια αποτελεί έναν πραγματικά δύσκολο αγώνα με ιδιαιτέρως τεχνικό τερέν, ατελείωτα υψομετρικά και οι καιρικές συνθήκες που συναντήσαμε εκείνες τις ημέρες δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την προσπάθειά μας. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα η τύχη ήταν με το μέρος μου στον αγώνα και τερμάτισα στην τρίτη θέση μετά από σχεδόν 39 ώρες προσπάθειας, χαρίζοντας μου μια θέση στο βάθρο των απονομών και εξασφαλίζοντάς μου μία θέση στο επόμενο UTMB. Η χρονιά δεν μπορούσε να κλείσει καλύτερα.
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμία απόσταση στην οποία δεν μπορούν να συμμετέχουν οι γυναίκες. Αντιθέτως, οι υπεραποστάσεις είναι κομμένες και ραμμένες στην ανθεκτική μας φύση, στην ψυχική μας σταθερότητα και την ανθεκτικότητα που μας διακατέχει και μπορώ μετά από τόσους αγώνες να πω ότι όσο περνούν οι ώρες και το φως εξαφανίζεται, όλα αυτά τα στοιχεία είναι που σε φτάνουν στην γραμμή του τερματισμού. Δεν έχω νιώσει ποτέ μου μόνη σε αγώνα στο εξωτερικό, ξέρω ότι οι δικοί μου άνθρωποι ξενυχτούν μαζί μου για να βλέπουν την «κουκίδα» μου να παλεύει. Άλλωστε ο πιο δικός μου άνθρωπος συνήθως τρέχει κάποια χιλιόμετρα μπροστά μου και μπορεί να μην τον φτάνω ποτέ αλλά πάντα νιώθω ότι τρέχουμε μαζί.”
