Το Trail Girl συνεχίζει δυναμικά και υποδέχεται την X-Ultra Trail αθλήτρια, που τόλμησε να αντιμετωπίσει ήδη μέχρι σήμερα, δύο φορές τους γίγαντες των Άλπεων, την αθλήτρια που θεωρεί την δυσκολία πρόκληση και όχι εμπόδιο, με πλούσιο βιογραφικό επιτυχιών στο ορεινό τρέξιμο, την αγαπημένη Ασημίνα Ιγγλέζου, αθλήτρια της Salewa, της Garmin & της Oakley!
Ασημίνα σε ευχαριστούμε για την εγκάρδια εξομολόγηση, σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία με υγεία και ασφάλεια στα νέα σου ορεινά εγχειρήματα και να συνεχίσεις να μας γεμίζεις περηφάνια και έμπνευση!
Το 2014 αναδείχθηκες νικήτρια στο διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς “Mrs Globe” στην κατηγορία “best body”στo Shenzhen της Κίνας, ενώ παράλληλα ήσουν ήδη μητέρα 2 παιδιών. Τι προκάλεσε αυτή τη μετάβαση από την πασαρέλα στα κακοτράχαλα μονοπάτια;
Το 1999 σε ηλικία 19 ετών έκανα τον γάμο μου και το 2000 απέκτησα την πρώτη μου κόρη. Έπειτα, το 2008 τη δεύτερη έως και το 2012 δεν ασχολούμουν με τίποτα άλλο πέρα από τα παιδιά μου και τη φροντίδα της οικογένειας. Ήθελα πολύ να κάνω οικογένεια. Ήταν άλλωστε και τίτλος τιμής σε ένα σπίτι όπως αυτό που μεγάλωσα, με πολύ αυστηρό μπαμπά, η γυναίκα να δημιουργεί το δικό της σπιτικό της και να είναι σε αυτό νοικοκυρά!
Όλα αυτά τα αναφέρω εν τάχει, για να καταλάβεις πως δεν είχα στη σκέψη μου ούτε καλλιστεία, ούτε μονοπάτια. Ο αθλητισμός μου άρεσε πάντα και από παιδί είχα ασχοληθεί με πολεμικές τέχνες και τένις. Αργότερα, μεγαλώνοντας τα παιδιά μου και καθώς ήμουν εκείνη που έτρεχα μαζί τους στο κολυμβητήριο, στο γήπεδο τένις κτλ παρακολουθούσα τον αθλητισμό αλλά όχι θέτοντας η ίδια συγκεκριμένους στόχους, η προτεραιότητα ήταν πάντα οι άλλοι, αυτούς έπρεπε εγώ να φροντίσω.
Η ζωή είναι απρόβλεπτη και εμείς οφείλουμε να είμαστε προσαρμοστικοί σε ότι μας φέρνει, να βρίσκουμε λύσεις, διεξόδους, να ελισσόμαστε. Οφείλουμε να αποδεχτούμε πως για το μόνο που μπορεί να είμαστε σίγουροι, είναι ότι αφορά τους εαυτούς μας και ότι περνά από το χέρι μας, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους ανθρώπους. Πολλές φορές αποφάσεις που παίρνουμε σήμερα προέρχονται από παλιότερες ανάγκες και βιώματα που δεν είχαν τότε εκφραστεί για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Κάποιος για παράδειγμα, μπορεί να μεγάλωσε σε μια οικογένεια η οποία δεν φρόντισε να τον φέρει κοντά στον αθλητισμό, ακόμα κι αν είχε κάποια έφεση, κάποιες δεξιότητες κι έτσι δεν βρέθηκε κοντά όταν έπρεπε. Θυμάμαι στην εφηβεία μου, το χαστούκι από τον πατέρα μου όταν έμαθε πως πήγαινα γυμναστήριο! Ήταν τρομερά κακό να πηγαίνει η κόρη του σε ένα υπόγειο «σιδεράδικο» χαχαχα. Θυμάμαι ακόμα ότι κλείστηκα στο σπίτι για τιμωρία, όταν κάποιοι καλοθελητές έπιασαν τον πατέρα μου και του είπαν πως καπνίζω! Ποια, εγώ που έως σήμερα μόνο για φωτογράφηση έχω κρατήσει τσιγάρο και αυτό μετά από πολλή σκέψη.
Επομένως, θέλω να πω ότι το να κάνει κάποιος κάτι, είναι θέμα συγκυριών. Δεν σημαίνει πως οι λόγοι για αυτό βρίσκονται σε εκείνη τη χρονική στιγμή που θα αποφασίσει να το κάνει, μπορεί να έχουν περάσει στο μεταξύ χρόνια ψάχνοντας κάπου αλλού διεξόδους διαφυγής ή εσωτερικής αναζήτησης. Τα μονοπάτια, οι αγώνες και η έκθεση μέσα από τα social media, καλλιστεία κλπ, καταρχήν έγιναν την ίδια χρονική περίοδο, δεν ήρθε πρώτα το ένα και μετά το άλλο και κυρίως, έγινε από μια δική μου ανάγκη να αλλάξω την ζωή μου, κάτω από το βάρος του αδόκητου χαμού μιας αγαπημένης μου φίλης, μιας νέας γυναίκας και μητέρας! Αυτό το συνταρακτικό γεγονός με ταρακούνησε, με έκανε να νιώσω πως πρέπει να αφυπνιστώ ή μάλλον δεν πρέπει να φύγω κάποια μέρα μη έχοντας δοκιμάσει ότι θεωρώ πως με εκφράζει.
Το 2013 ξεκίνησα να εργάζομαι για πρώτη φορά και παράλληλα, με δικά μου χρήματα να υποστηρίζω τα χόμπι μου, τον αθλητισμό και οτιδήποτε άλλο. Ότι κάνω το κάνω με πολύ πάθος, δεν εγκαταλείπω κάτι στο οποίο έχω επενδύσει χρόνο και το έχω πιστέψει, είτε αφορά εργασία είτε χόμπι είτε ανθρώπους. Είμαι η τελευταία που θα φύγω από κάτι, ακόμη και αν μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Σίγουρα δεν μπορώ μέσα σε μια παράγραφο να απλώσω όλη τη ζωή μου και γενικά δεν θέλω να αναδεικνύω τις δυσκολίες, για εμένα έχει νόημα το αποτέλεσμα. Όσες περισσότερες δυσκολίες καταφέρνεις να ξεπερνάς τόσο πιο δυνατός γίνεσαι.
Αλλά όσο δυνατός και να είσαι, χρειάζεσαι κάτι που θα σε κάνει να νιώθεις απόλυτα ελεύθερος, να ανασαίνεις οξυγόνο. Έτσι υπάρχει ισορροπία και αυτήν την ισορροπία βρίσκω στο βουνό, στη φύση και στη μοναχικότητα. Δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχε στο βουνό η δυνατότητα να απομονώνεται κάποιος, αυτό είναι κάτι σαν αθλητισμός και προσευχή μαζί, ένας διαλογισμός. Αδρεναλίνη και νιρβάνα μαζί.
Μακάρι να είχα ανακαλύψει το βουνό από παιδί όμως ίσως δεν γινόταν κάποια αλλά γεγονότα στην ζωή μου όπως τα παιδιά μου, που είναι το πολυτιμότερο πράγμα από όλους και από όλα στη ζωή μου!
Επιλέγεις να συμμετέχεις σε απαιτητικούς, επίπονους αγώνες στην Ελλάδα αλλά κυρίως στο εξωτερικό, ξεπερνάς ολοένα και περισσότερο τα όριά σου, μήπως τελικά υπάρχει απόλαυση μέσα στον πόνο;
Στο εξωτερικό σε σημαντικό αγώνα έτρεξα το 2019, στο “Τor des Geants”. Δεν είναι πως επιλέγω κυρίως εξωτερικό αν ανατρέξει κάποιος στο ιστορικό μου δεν υπάρχει μεγάλη γκάμα αγώνων, ειδικά ultra, που να μην έχω τρέξει στην Ελλάδα και μάλιστα πολλούς από αυτούς πέντε φορές! Ήταν φυσικό να στραφώ έξω και όταν έγινε αυτό ήρθε μια εξωστρέφεια, γνωριμίες, φίλοι, οπότε όλο και περισσότερο ήθελα να βρεθώ σε εκείνα τα μέρη της Ιταλίας.
Ξέρω πως φαίνεται ο πόνος στο σώμα και στην όψη, όμως αν μπορούσε να είναι ορατή η ψυχή, θα έβλεπε κανείς την ευχαρίστηση που προκύπτει από τον εσωτερικό διάλογο που γίνεται μαζί της στη διάρκεια της προσπάθειας. Γνωρίζω καλά πλέον, πως οι δυσκολίες ενισχύουν τη δύναμη της ψυχής.
Αρχές Μαΐου θα συμμετέχεις στο UTLAC 250χλμ. με 12.500 θετική υψομετρική, στην Ιταλία, στη Λίμνη Κόμο, σε έναν αγώνα με κύριο χαρακτηριστικό του την αυτόνομη πλοήγηση με gps, με ευθύνη του αθλητή για την σωστή πλοήγηση και εύρεση του μονοπατιού, χωρίς ίχνη σηματοδότησης. Τι συναισθήματα σου προκαλεί η προσμονή ενός αγώνα πλήρους αυτονομίας;
Ανυπομονώ να ζήσω αυτόν τον αγώνα! Θα είμαι έτοιμη με υπομονή, πολλή υπομονή όμως! Θα χρειαστεί και καθαρή σκέψη φυσικά, αφού πρέπει να μπορείς να πλοηγηθείς μόνη σου. Νομίζω πως έχω τα εφόδια για αυτόν τον αγώνα αλλά και όταν τελειώσω θα έχω ακόμη περισσότερα για τα παρακάτω σχέδιά μου. Οι πρώτες σκέψεις που κάνω για αυτόν τον αγώνα, είναι εκείνες μιας εξερεύνησης σε έναν τόπο που είναι και άγνωστος αλλά και αρκετά οικείος κι φιλικός. Δεν ξέρω τι περισσότερο να πω αυτήν την ώρα, όταν όμως θα ολοκληρώσω την προσπάθεια θα μπορώ σίγουρα να δώσω πολλά περισσότερα .
Είναι επικίνδυνο το Ultra Trail Running; Υπήρξε ποτέ στιγμή που φοβήθηκες για τη ζωή σου και πως το διαχειρίστηκες;
Όσο σέβεσαι το βουνό και όσο δεν εκτιμάς παραπάνω από όσο αξίζουν τις δυνάμεις σου, δεν είναι περισσότερο επικίνδυνο από το να περνάς την διάβαση των πεζών στο Σύνταγμα. Αν όμως περάσεις τη διάβαση με κόκκινο, ζεις το πέρασμα με κίνδυνο και αυτό το γνωρίζεις καλά. Κάπως έτσι είναι και τα ultra στο βουνό. Και τέλος πάντων, όσα κόκαλα και να σου ραγίσουν οι αγώνες, έχεις αλλά 206! Η καρδιά όμως, που είναι μία και που χωρίς αυτήν δεν μπορείς να πας ούτε βήμα παραπέρα, δεν σπάει ούτε και ραγίζει από τα ultra, παρά μόνο από αγάπη.
Πώς αισθάνθηκε η Ασημίνα την πρώτη φορά που αντίκρισε τους Γίγαντες στο συγκλονιστικό Tor De Geants μήκους 350χλμ. με 27.000 υψομετρική στις Ιταλικές Άλπεις;
Σαν τον Δαβίδ όταν αντίκρισε τον Γολιάθ, πολύ απλά! Δεν υπάρχει περίπτωση να σταθείς για πρώτη φορά σου στην εκκίνηση του Tor και να μη νιώσεις έτσι. Μπορεί όμως στην αρχή να φοβήθηκε, αλλά κατάφερε να δει στα μάτια, όχι έναν γίγαντα τέσσερις γίγαντες!
Υπάρχει κάτι που σε πληγώνει στο ορεινό τρέξιμο;
Ότι με πληγώνει με κάνει και πιο δυνατή. Έπειτα όμως, χωρίς να κάνω κάτι, μόνο που υπάρχω, το πληγώνω εγώ εκείνο, πιο πολύ από ότι εκείνο εμένα! Η αλήθεια είναι πως μου πήρε χρόνια να καταλάβω πόσο δίκαιο είναι το σύμπαν. Τώρα πια το πιστεύω, πως αρκεί να συνεχίζεις τον δρόμο σου και αυτή η δύναμη που υπάρχει πάνω από εσένα, θα σε δικαιώσει αργά ή γρήγορα. Προτιμώ πάντως να με πληγώνουν οι άλλοι, παρά να κάνω εγώ κάτι και να πληγώνω τους άλλους πρώτη. Να μη σου πω κιόλας, ότι πιο εύκολα πάω παρακάτω, όταν νιώσω πως με αδίκησαν ή με πλήγωσαν.
Σε έχουμε συναντήσει σε αρκετούς αγώνες, αλλά θα σταθούμε σε εκείνη τη φορά που σε συναντήσαμε στον Rout 100 miles να τρέχεις μόνη μέσα στην καταιγίδα. Τι σημαίνει για σένα η μοναξιά;
Μου θύμισες κάτι πολύ γλυκό και σε ευχαριστώ …
Φοβάμαι πολύ την μοναξιά γι’ αυτό και ήθελα παιδιά, να κάνουν φασαρία, να έχουν τα προβλήματά τους και να ασχολούμαι με αυτά, χαχαχα αλλά αγαπώ την μοναχικότητα θέλω χρόνο με τον εαυτό μου, να αναλύω τη σκέψη μου… Μπορώ να τρέχω για ώρες και να κάνω βαθιές βουτιές στα συναισθήματα μου, στην ψυχή μου. Όσο μεγαλώνω όμως, μου αρέσει να έχω παρέα στις μεγάλες αποστάσεις. Μπορείς, λένε, να πας πιο γρήγορα μόνος αλλά αν θες να φτάσεις μακριά θέλεις παρέα. Πάντως αντέχω και μόνη μου αν πρέπει!
Διατροφικές συμβουλές από την Ασημίνα κατά την περίοδο προπονήσεων αλλά και κατά τη διάρκεια προετοιμασίας για ultra. Είσαι υπέρ ή κατά των συμπληρωμάτων διατροφής;
Τι συμπληρώματα; Όταν βγει «καλάθι των συμπληρωμάτων» από τον Άδωνι, τότε θα πάρουμε. Η στέρηση δημιουργεί επιθυμία! Καλό είναι να τρως τα πάντα με μέτρο. Τα συμπληρώματα εγώ τα χρησιμοποιώ όχι καθημερινά αλλά λίγους μήνες πριν από έναν σημαντικό αγώνα. Για παράδειγμα, αν ο κύριος αγώνας της χρονιάς είναι το TOR τον Σεπτέμβριο, κάπου στον Μάιο θα ξεκινήσω την προετοιμασία και φυσικά κατά την διάρκεια του αγώνα αν και δεν καταφέρνω να είμαι απόλυτα τυπική προσπαθώ να παίρνω μαγνήσιο, ηλεκτρολύτες, πρωτεΐνη και υδατάνθρακα. Οι θερμίδες μου καθημερινά δεν πέφτουν από 3.500 πολλές φορές φτάνω και 7000, χωρίς καμία τύψη! Αν κάποια στιγμή νιώσω πως έχω 2-3 κιλά συνήθως μετά την χειμερινή περίοδο κάνω την δίαιτα, με πιο λίγο υδατάνθρακα, περισσότερη πρωτεΐνη και για κάποιο καιρό προσπαθώ να κάνω αφαγία για 16 ώρες και τις υπόλοιπες οχτώ να τρώω τα γεύματα μου. Αυτό όμως, όχι περισσότερο από 3 μήνες στο σύνολο.
Όλα μας τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα αν έχουμε το θάρρος να τα ονειρευτούμε, είπε ο Walt Disney. Σταματούν ποτέ τα όνειρα;
Ο Walt Disney όπως και τα όνειρα, είναι για τα παιδιά. Ονειρευόμαστε την πραγματικότητα και ζούμε το όνειρο εμείς οι ultra. Δεν πιστεύω σε όνειρα και στην τύχη, πιστεύω σε ψηλούς στόχους και στην πολλή δουλειά. Μπορείς να ποθήσεις κάτι, να το βάλεις σαν στόχο και να φτιάξεις ένα σχέδιο για να το κατακτήσεις. Το να ονειρεύεσαι κάτι, δίνει στον εγκέφαλο άμεσα ένα σήμα ικανοποίησης, πληρότητας, πως το ζεις. Αυτό όμως σε απομακρύνει από το να δεις κατάματα τι χρειάζεται για να γίνει ρεαλιστικό και να το κατακτήσεις πραγματικά, τότε μόνο θα το ζήσεις.
