Η νέα, δυναμική, ταλαντούχα Αναστασία Τζαρού αφηγείται το δικό της Trail Girl Story και μας περιγράφει πώς βίωσε τα 35χλμ. +2.100 θετικής υψομετρικής του Κάσσιου Δία στην υπέροχη Κέρκυρα. Η Αναστασία κατέκτησε την 3η θέση του βάθρου κάτω από εξαιρετικά δύσκολες καιρικές συνθήκες. Σε ευχαριστούμε Αναστασία, σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία και να απολαμβάνεις πάντα με όλη σου την καρδιά τα μονοπάτια!
“Ένας λεπτού σιγή και το μόνο που ακούγεται είναι η βροχή. Κατρακυλάει απαλά στα αποφασισμένα πρόσωπα τον αθλητών που από ώρα έχουν μαζευτεί στον χώρο εκκίνησης.
Ενός λεπτού σιγή και είναι αρκετή για να σου ξυπνήσει αυτή την έντονη αίσθηση υποχρέωσης ,να πιάσεις την ζωή απ’ τα μαλλιά. Να μην σπαταλήσεις άλλο ένα πρωινό στην μετριότητα, γιατί εσύ έχεις άλλο ένα πρωινό, θα ήταν ύβρις και άδικο να το χαραμίσεις.
Μπορείς να δεις μερικά δάκρυα ανακατεμένα με τις σταγόνες της βροχής στα μάγουλα των γύρω σου.
Η Φανή με το χιούμορ και την ευστροφία της, ανεβάζει το κλίμα και δίνει την εκκίνηση.
Παπούτσια αρχίζουν να τσαλαπατάνε ρυθμικά στις νερολακούβες της Κασσιόπης.
Άλλοι τρέχουν ανέμελοι, άλλοι αγχωμένοι.
Στην αρχή όλοι τρέχουν διστακτικά ανάμεσα στις πέτρες και τα μεγάλα ρυάκια. Όποιος το παίρνει απόφαση και χώνεται σε κάποια λακούβα μέχρι το γόνατο, απελευθερώνεται από αυτή την ιδέα. Το παγωμένο νερό που γεμίζει τα παπούτσια σου, είναι κάπως αναζωογονητικό.
Το τερέν αρχίζει να γίνεται εξαιρετικά δύσκολο. Η συσσωρευμένη και ήδη καλοπατημένη από τους πρώτους λάσπη στις απότομες ανηφόρες, κάνει το τρέξιμο θεωρητικά αδύνατο. Ο καθένας λύνει αυτό το γρίφο με τον δικό του τρόπο. Άλλος προωθείται από δέντρο σε δέντρο, άλλος καρφώνει με αποφασιστικότητα τα μπατόν στο έδαφος, άλλοι συνεργάζονται. Στις κατηφόρες μπορείς να κάνεις τσουλήθρα ή πατινάζ.
Όλο το βουνό έχει γίνει μια μεγάλη παιδική χαρά. Οι δρομείς ανταλλάσσουν παιχνιδιάρικα σχόλια για την κατάσταση, γελάνε και αναθεματίζουν. Αλλά σε κάθε περίπτωση η διασκέδαση είναι αναπόφευκτη.
Κάποια στιγμή το παιχνίδι τελειώνει. Βγαίνουμε σε σταθερό έδαφος και η βροχή έχει σταματήσει. Τώρα η όρεξη για τρέξιμο , το οποίο έχουμε στερηθεί στα προηγούμενα χιλιόμετρα, είναι τεράστια.
Περνάμε από όμορφα πετρόχτιστα χωριουδάκια και στενά καλντερίμια. Τα πόδια αρχίζουν να ζεσταίνονται, αν και λίγο βαριά από την προηγούμενη υπερπροσπάθεια στην λάσπη.
Φτάνουμε στην ανηφόρα. Όλοι ανεβαίνουν με σταθερό ρυθμό ενώ μπροστά απλώνεται ομίχλη.
Αυτή η άγνοια του προορισμού που προσφέρει η έλλειψη ορατότητας θα έλεγα ότι για λίγο σε ξεκουράζει. Απλά περπατάμε, που και που γυρνάμε και ρίχνουμε κλεφτές ματιές στην θέα. Είναι φανταστική, από αυτές τις εικόνες που σχηματίζουν στο πρόσωπο σου ένα μεγάλο χαμόγελο και κάνουν την καρδιά σου να επιταχύνει.
Ο αέρας και το κρύο αρχίζουν να γίνονται αισθητά, τα βρεγμένα ρούχα κολλάνε πάνω μας και συμπληρώνουν την κατάσταση. παρόλα αυτά η προσμονή κάποιας κορυφής δεν αφήνει χώρο σε αρνητικά συναισθήματα.
Ακούγονται καμπάνες και ανθρώπινες φωνές. Η ψυχολογία ανεβαίνει κατακόρυφα, ανεβαίνουμε δύο δυο τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην μονή. Όλοι πρόσχαροι, όλοι εξυπηρετικοί. Ξεκινάει η πρώτη κατάβαση, όποιος έχει πάρει μαζί του γάντια και αντιανεμικό νιώθει σίγουρα τυχερός.
Ο πλατύς χωματόδρομος με το όμορφο τοπίο που ακολουθεί, σίγουρα ανεβάζει τους αθλητές. Όλοι ανοίγουν διασκελισμό, όλοι χαμογελούν.
Μια ακόμα ανάβαση παίρνει την σκυτάλη. Στην κορυφή η σημαία του Κάσσιου Δία ,που κυματίζει, σε γεμίζει με μια αίσθηση ηρωική.
Μια ατελείωτη, καταπράσινη, λουλουδιασμένη κατηφόρα, ζεσταίνει ψυχή και σώμα, μιας και ο ήλιος στέκει ολόλαμπρος πλέον στον ουρανό.
Κάποια στιγμή φτάνεις στην παραλία.
Οι κοπέλες στον σταθμό, με περίσσια ευγένεια και έναν καλό λόγο για όλους, αναζωπυρώνουν τα κίνητρα για τερματισμό.
Πλέον τρέχεις δίπλα στην θάλασσα, πάνω στα λευκά βότσαλα. Ώρες ώρες θες να βουτήξεις, ή να περπατήσεις αργά κοιτάζοντας το νερό. Νιώθεις έντονα πλέον ότι είσαι σε νησί.
Το θαλασσινό τοπίο εναλλάσσεται με μικρά δασικά και ελαιοχώραφα.
Σιγά σιγά η διαδρομή τελειώνει. Μερικές τελευταίες ανηφόρες , όπως πάντα δοκιμάζουν την υπομονή σου. Συνειδητοποιείς ότι έζησες την φθινοπωρινή βροχή, το χειμωνιάτικο κρύο, το ανοιξιάτικο σκηνικό, και λίγη καλοκαιρινή αλμύρα σε μόλις 35 χιλιόμετρα.
Καθώς φτάνεις στον τερματισμό ο κόσμος χειροκροτεί, οι φωνές και τα βλέμματα όλων σε αγκαλιάζουν τρυφερά.
Λίγο δροσερό νερό και το ζεστό μεταγωνιστικό γεύμα που μυρίζει μανιτάρια και παράδεισο , δεν υπερβάλλω είναι εξωπραγματικά καλό, φτάνουν για να εξισορροπήσουν κάθε αίσθημα ταλαιπωρίας.
Μέχρι αργά την ίδια μέρα δεν υπάρχει καλύτερη αποθεραπεία απ’ την συναναστροφή με τους γεμάτους αγάπη συναθλητές σου, για τους οποίους μόνο θαυμασμό και περηφάνεια μπορείς να νιώθεις.
Όλη η διοργάνωση, όλοι οι αθλητές, με ταπεινότητα, μεγαλοπρέπεια και σεβασμό εμπλούτισαν αυτή την εμπειρία. επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά, ότι ευτυχία είναι οι άνθρωποι, όλα τα άλλα είναι συμπληρωματικά.”
