“Κρατάμε την ομορφιά του αγώνα, την διαχρονικότητά του και τον ρομαντισμό των υπεύθυνων που κατάφεραν κατόπιν πολλών δυσκολιών να τον πραγματοποιήσουν. Γι’ αυτούς τους λόγους αξίζει και θέλουμε να ξανατρέξουμε στο μέλλον το Hercules Mountain Marathon” Μεγάλη χαρά και τιμή που φιλοξενούμε στο Trail Girl τη γυναίκα θρύλο της ασφάλτου, του βουνού, των υπεραποστάσεων, της ταχύτητας αλλά και της υπεραντοχής τη Βίκυ Καρπούζα, η οποία δεν παύει ποτέ να μας εντυπωσιάζει, όχι μόνο με τις επιδόσεις της αλλά και με την γλυκύτητα του χαρακτήρα της και την ultra ψυχή της! Ευχαριστούμε ολόψυχα Βίκυ, συνέχισε να μας εμπνέεις!
“Δεν είναι ένας τυχαίος Κυριακάτικος αγώνας, ένας ανάμεσα στους πολλούς που γίνονται πια. Αλλά πρόκειται για ένα αγώνα που έγινε για 17η συνεχόμενη χρονιά, σταθερός στο καλεντάρι του πάντα στα μέσα του Σεπτέμβρη.
Είχα ξανατρέξει το 2011 και αποφασίσαμε με την Άντζυ Τερζή να τον ξανατρέξουμε φέτος για να θυμηθούμε τα παλιά, παρέα από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε σχέση με το 2011 η διαδρομή έχει αυξηθεί κατά 5χλμ και περίπου +500μ υψομετρική (κι εμείς κατά 12 χρόνια μεγαλύτερες!). Τουτέστιν τρέξαμε φέτος 43χλμ με +3000μ υψομετρική!
Ο αγώνας ξεκινάει από την Υπάτη, ένα πανέμορφο χωριό στα 400μ υψόμετρο και αγκαλιάζεται από όλη την τοπική κοινωνία, όπου ο καθένας με τον ιδιαίτερα χαρισματικό του τρόπο και την καλοσυνάτη διάθεση προσφοράς του συνεισφέρει στα μέγιστα, ώστε οι συνθήκες και παροχές του αγώνα να διατηρούνται υψηλά.
Κάθε αγώνας όμως όπως και τα βιβλία και όλες οι όμορφες ιστορίες άλλωστε, έχει αρχή, μέση και τέλος. Έτσι και το Hercules Mountain Marathon ξεκίνησε την παραμονή με μία λεπτομερή τεχνική ενημέρωση μέσω εικόνων και περιγραφών από τον τεχνικό διευθυντή της διοργάνωσης, τον Λουκά Πρατίλα. Ακολούθησε το νοστιμότατο και πλουσιοπάροχο Pasta Party, με ποικιλία ζυμαρικών, και για γλυκό, χειροποίητο σιμιγδαλένιο χαλβά. Τα δρομικά πηγαδάκια του ανταμώματος κράτησαν μέχρι αργά το βράδυ, σε μια πλατεία κατάμεστη και γιορτινή.
Η διοργάνωση με αφορμή τις ζημιές από τις πλημμύρες της Θεσσαλίας, έκανε έκκληση στους συμμετέχοντες και συγκέντρωσε σημαντικές ποσότητες νερών και ξηράς τροφής για τους πλημμυροπαθείς της Καρδίτσας.
Την επόμενη μέρα, ο καιρός προμηνυόταν ιδανικός. Καλές θερμοκρασίες, με μερικά συννεφάκια που θαρρείς και μας παρακολουθούσαν, καθώς κάλυπταν τον ήλιο μόλις βγαίναμε από τα δέντρα στο γυμνό μέρος του βουνού. Η διαδρομή ήταν σε αρκετά σημεία διαφορετική από ότι τη θυμόμασταν με την Άντζυ. Όμως η τέλεια σηματοδότηση δεν άφηνε κανένα περιθώριο λάθους. Από την άλλη, ο καλλιτεχνικός καθαρισμός των μονοπατιών από τους υπεύθυνους του αγώνα σε άφηνε να μην έχεις τα μάτια στραμμένα μόνο κάτω και μπροστά σου, αλλά και ολόγυρα στην ομορφιά του τοπίου του Εθνικού Δρυμού της Οίτης.
Οι σταθμοί του αγώνα ήταν πλήρεις τόσο σε υγρή όσο και σε στέρεη τροφοδοσία. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στα ολόφρεσκα λουκουμάκια που τίμησα δεόντως! Σημείο εξέχουσας αναφοράς αξίζουν οι πολυάριθμοι εθελοντές που ήταν όχι μόνο χαμογελαστοί, αλλά δοτικοί και με πολλές δόσεις χιούμορ. Με τις κόκκινες μπλούζες τους ξεχώριζαν από μακριά δίνοντάς μας κουράγιο και ενέργεια τόσο όταν τους κοντεύαμε, όσο και όταν μας ξεπροβόδιζαν για τη συνέχεια.
Στα τεχνικά χαρακτηριστικά του αγώνα, δάκρυα κι ιδρώτας! Το τερέν τα περιείχε όλα. Πέτρα, μαλακό χώμα, ρίζες, ανηφόρες και κατηφόρες. Από τα 400μ ανεβήκαμε στα 2150μ σε 32 χιλιόμετρα (φτάνοντας σε τρεις κορυφές άνω των 2000μ) ενώ κατεβήκαμε από τα 2150μ ξανά στα 400μ της Υπάτης σε μόλις 10 χιλιόμετρα συνεχόμενης κατηφόρας σε μονοπάτι! Η υπομονή δοκιμάστηκε αρκετά, καθώς ακόμα και μπαίνοντας στον τσιμεντένιο κατήφορο του χωριού, ακούγαμε τις φωνές από τα μεγάφωνα και δεν φτάναμε στον τερματισμό! Οι τετρακέφαλοι είχαν παραδώσει δυνάμεις κάπου στα μισά του νεροφαγωμένου μονοπατιού.
Όμως ο τερματισμός είναι πάντα λύτρωση, ειδικά όταν η υποδοχή από τους παρευρισκόμενους είναι αντάξια της προηγηθείσας προσπάθειάς σου. Ξανά περιποίηση, με δροσερά ποτά, ένα όμορφο μετάλλιο, τσάντα με δωράκια της διοργάνωσης και των χορηγών αυτής και, η συνέχεια της γιορτής με τους λοιπούς τερματίσαντες συναθλητές στην όμορφη πλατεία.
Τι κρατάμε από το ταξίδι; Αφενός το δικό μας προσωπικό στόχο, το μοίρασμα των χιλιομέτρων με την Άντζυ σε όλο τον αγώνα με τα πάνω και τα κάτω μας, κι αφετέρου τη συνύπαρξη με τους πολλούς άλλους συναθλητές, ειδικά στο ανέβασμα και κατέβασμα από την κορυφή Γρεβενό, όπου ανταλλάσσαμε όλοι ευχές κουράγιου και υπομονής.
Κρατάμε την ομορφιά του αγώνα, την διαχρονικότητά του και τον ρομαντισμό των υπεύθυνων που κατάφεραν κατόπιν πολλών δυσκολιών να τον πραγματοποιήσουν. Γι’ αυτούς τους λόγους αξίζει και θέλουμε να ξανατρέξουμε στο μέλλον το Hercules Mountain Marathon… τα 12 χρόνια παραήταν πολλά που λείψαμε!”
