“Γιατί ο αγώνας αυτός ήταν ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στο κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων, ένα ταξίδι που μοιράστηκα με φίλους στην διαδρομή και με νέους φίλους που συνάντησα, ένα ταξίδι που μοιράστηκα με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου, ένα ταξίδι που γέλασα πολύ αλλά και έκλαψα.” Ταξιδεύουμε 163χλμ. με την ακούραστη φίλη Αγγελική Ζαχαράκη στα μονοπάτια του Παρθένου Δάσους, στη μαγική Ροδόπη. Πολλά συγχαρητήρια Αγγελική!
“Έχουν περάσει κάποιες μέρες από τον τερματισμό μου στο Virgin forest ultra trail 163χλμ και ακόμα το μυαλό τριγυρίζει στα μονοπάτια αυτού του μαγικού παρθένου δάσους, στα όμορφα και στα δύσκολα αυτού του αγώνα, στην αναζήτηση της δικής μου αλήθειας μέσα από αυτή την πολύωρη περιπλάνηση στα βουνά της πανέμορφης Ροδόπης.
Έχοντας συμμετάσχει σε μερικούς ultra αγώνες και συνειδητοποιώντας πως η χαρά και η απόλαυση του να τριγυρίζεις στα βουνά είναι μεγαλύτερη από τον πόνο και την ταλαιπωρία που βιώνεις, ήθελα να κάνω την υπέρβασή μου αλλά να το απολαύσω κιόλας.
Αυτός ο αγώνας, σε αυτή την μοναδικής ομορφιάς διαδρομή, ήταν ο κατάλληλος για να έρθω αντιμέτωπη με την πρόκληση που επιζητούσα, να ζήσω μια συγκλονιστική εμπειρία, να φέρω το σώμα και το μυαλό σε νέα δεδομένα διαμόρφωσης σωματικών και πνευματικών ορίων και δυνάμεων. Κι ενώ είχα ενδόμυχα κάποιο φόβο για το τι θα αντιμετωπίσω και αν θα τα καταφέρω, η προσμονή και η ανυπομονησία να βρεθώ στην εκκίνηση του VFUT και να ξεκινήσει το ταξίδι ήταν τεράστια.
Γιατί ο αγώνας αυτός ήταν ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στο κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων, ένα ταξίδι που μοιράστηκα με φίλους στην διαδρομή και με νέους φίλους που συνάντησα, ένα ταξίδι που μοιράστηκα με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου, ένα ταξίδι που γέλασα πολύ αλλά και έκλαψα. Και όλα αυτά σε ένα παρθένο φυσικό περιβάλλον απαράμιλλης ομορφιάς, αντικρίζοντας ατελείωτα δάση από κάθε λογής δέντρο, ποτάμια, λίμνες και αποκορύφωμα το ανέβασμα στα σύνορα μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας, ανάμεσα στα χρυσά στάχυα που τα κουνούσε το ελαφρύ αεράκι, κάτω από άπειρα αστέρια και όλα αυτά συνέθεταν ένα απόκοσμο συνταρακτικό σκηνικό που τώρα το σκέφτομαι με νοσταλγία.
Στο πρακτικό κομμάτι του αγώνα, η οργάνωση της διατροφής και του εξοπλισμού μου έγινε με επιτυχία. Σε αυτό βοήθησε ο καλός καιρός και φυσικά οι σταθμοί του αγώνα που είχαν καλή τροφοδοσία και πρόθυμους ακούραστους εθελοντές να μας βοηθήσουν άμεσα σε οτιδήποτε χρειαστήκαμε.
Και ήταν ο αγώνας αυτός ένα σχολείο που μου άνοιξε νέους ορίζοντες και όλα τα παραπάνω που περιγράφω είναι οι λόγοι που με κάνουν να θέλω να επιστρέφω στα βουνά κάτω από τέτοιες όμορφες αλλά και επίπονες συνθήκες. Γιατί είναι κι αυτός ένας τρόπος να συνειδητοποιεί κανείς πόσο μικρός είναι μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και το μεγαλείο της φύσης αλλά και πόσο ‘μεγάλος’ μπορεί να γίνει για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Είμαι η Αγγελική και είμαι καλά!
27/10/2023
