Θεωρούμε πως η φωτογραφία είναι τέχνη, δημιουργία, ένα ταξίδι στην έκφραση, στην αισθητική, η σαφής ή αόριστη αποτύπωση των συναισθημάτων και όχι απλά το πάτημα ενός κουμπιού, είναι η στιγμή που φυλακίζεται στο χρόνο μέσα από το φωτογραφικό φακό. Υπάρχουν πολλοί που υπηρετούν αυτή την τέχνη σε διαφορετικές μορφές αλλά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε εκφάνσεις αυτής της τέχνης και στο ορεινό τρέξιμο.
Αναμφίβολα είναι ένας από τους αγαπημένους ανθρώπους που περιμένουν να μας συναντήσουν στα μονοπάτια και να αποτυπώσουν όχι μόνο το χαμόγελό μας αλλά τον κόπο, την αγωνία και όλα αυτά τα πλούσια συναισθήματα που προσφέρει το ορεινό τρέξιμο, ο άνθρωπος που συναντάμε σε γκρεμούς, ρεματιές και ποτάμια ο Γιώργος Σαββατούπης. Μέσα από τις εικόνες που μας χαρίζει, βλέπουμε ανθρώπους που αγαπούν το βουνό, που απολαμβάνουν τη φύση κατά τη διάρκεια αγώνων άσχετα αν είναι ερασιτέχνες ή επαγγελματίες αθλητές, (οι ερασιτέχνες χαιρόμαστε λίγο παραπάνω ίσως…) ο Γιώργος έχει ένα καλλιτεχνικό “κλικ” προσωπικά για τον καθένα. Διαβάστε παρακάτω τη συζήτηση που είχαμε μαζί του και με αφορμή αυτή, να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα εκείνον αλλά και όλους όσους μας χαρίζουν στιγμές που κρατάμε φυλαγμένες στο χρονοντούλαπό μας! Ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό! Enjoy!
Σε ποια ηλικία γεννήθηκε μέσα σου η αγάπη για φωτογραφία; Έχεις σπουδάσει κάτι σχετικό;
Από μικρή ηλικία είχα την περιέργεια και το πάθος με τη φωτογραφία. Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου στις διακοπές να «χαλάω» πολλά φιλμ φωτογραφίζοντας τοπία και μνημεία. Αν και οι σπουδές μου είναι στα οικονομικά, σε μεγαλύτερη ηλικία αποφάσισα να παρακολουθήσω σεμινάρια φωτογραφίας και κάπως έτσι κόλλησα.
Ποιο είδος φωτογραφίας είναι το αγαπημένο σου;
Γενικά θα χαρακτήριζα την οπτική μου ως documentary. Δεν μου αρέσουν τα στημένα και επιτηδευμένα σκηνικά. Με διαφορά, η αθλητική φωτογραφία είναι το αγαπημένο μου είδος, καθώς οι στιγμές, οι εκφράσεις, και η ένταση είναι μοναδικές.
Σε συναντάμε συχνά να φωτογραφίζεις αθλητές σε ορεινούς αγώνες τρεξίματος. Τι σε εμπνέει στους trail runners;
Το trail running ήταν το πρώτο είδος που φωτογράφισα επαγγελματικά. Τελειώνοντας τα σεμινάρια, ο κολλητός μου είπε ότι θα τρέξει σε έναν αγώνα που διοργάνωνε ο προπονητής του. Ήταν το πρώτο Cycle Trail του Κουρκουρίκη και εκεί έκανα το ντεμπούτο μου ως φωτογράφος. Οι trail runners έχουν για εμένα κάτι μοναδικό, ακόμα και αν προέρχονται από τελείως διαφορετικά υπόβαθρα και ηλικίες (από απλούς χομπίστες μέχρι elite αθλητές) μοιράζονται μια τεράστια αγάπη για το βουνό και το τρέξιμο! Αν και ο καθένας στον δικό του ρυθμό, στο τέλος όλοι καλούνται να τρέξουν την ίδια απόσταση!
Έχουμε παρατηρήσει πως έχεις αδυναμία στη φωτογράφιση γυναικών. Γιατί;
Μου αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους γενικά, απλά τυχαίνει το πελατολόγιό μου να είναι κυρίως γυναίκες. Βρίσκω τον άνθρωπο συγκλονιστικό αντικείμενο για φωτογραφία. Μια έκφραση, μια ρυτίδα, μια ουλή – κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και διαφορετικός.
Η δουλειά σου κρίνεται ως εξαιρετική! Ποιο είναι το μυστικό σου;
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είτε φωτογραφίζω ένα πορτρέτο, έναν elite αθλητή, ή έναν χομπίστα, προσπαθώ να βρω αυτό που τους ξεχωρίζει. Η εμμονή μου στην ένταση της στιγμής και στη λεπτομέρεια, στην έκφραση πχ. , πιστεύω πως είναι το “μυστικό μου”.
Συχνά βλέπουμε φωτογραφίες από αγώνες όπου οι αθλητές δεν παρουσιάζονται με τον καλύτερο τρόπο. Ποια είναι η γνώμη σου; Ποσότητα ή ποιότητα στις φωτογραφίες από έναν αγώνα;
Αυτό θα μπορούσε να είναι ολόκληρο θέμα για podcast! Η «ανάγκη» για γρήγορη πληροφόρηση από διοργανωτές και αθλητές, οι οποίοι πιέζουν για φωτογραφίες την ίδια μέρα, μπορεί να οδηγήσει σε βιαστικές δουλειές. Σε έναν αγώνα με 300 αθλητές, μπορεί να έχεις 2.000-2.500 φωτογραφίες που χρειάζονται προσεκτική επιλογή και επεξεργασία. Κάθε αθλητής που περνάει για παράδειγμα από εμένα έχει περίπου 6-7 φωτογραφίες από κάθε σημείο, και διαλέγω πάντα τη μία ή τις δύο καλύτερες. Η απάντησή μου είναι ξεκάθαρα ποιότητα!
Πόσες ώρες έχεις μείνει σε δύσβατο σημείο περιμένοντας τους αθλητές;
Αν και συνήθως προτιμώ τερματισμούς για να αποτυπώνω τα συναισθήματα της στιγμής, έχω περάσει και 12 ώρες σε μονοπάτια περιμένοντας αθλητές σε ultra αγώνες, όπως και ολόκληρες μέρες σε μεγάλους αγώνες αλλάζοντας σημεία για να προλάβουμε τους αθλητές και να καλύψουμε όλο τον αγώνα.
Είσαι από τους αγαπημένους φωτογράφους στα μονοπάτια. Πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Το trail running έχει μια πολύ όμορφη κοινότητα, και νιώθω τυχερός που είμαι μέρος αυτής για πανω απο 10 χρόνια. Με ανυπομονησία περιμένω κάθε αγώνα για να δω γνώριμα πρόσωπα στα μονοπάτια, να τους φωτογραφίσω και να τους εμψυχώνω όσο μπορώ.
Σε μια φωτογράφιση κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, τι προσπαθείς να μεταφέρεις στο κοινό;
Ξεκάθαρα το συναίσθημα και την προσπάθεια του κάθε αθλητή. Αυτό προσπαθώ να αποτυπώσω και νομίζω πως το καταφέρνω.
Πώς βλέπεις τον φωτογραφικό εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;
Ακόμα νιώθω «άγουρος» φωτογραφικά. Αυτό που θέλω για τον εαυτό μου σε 10 χρόνια είναι να συνεχίσω να φωτογραφίζω με τον ίδιο ζήλο και πάθος, χωρίς να χάσω τον ενθουσιασμό και την παιδικότητά μου.
